Stul wargi

Stul wargi w mądrości.

Mądrość jest tylko w zachodzie słowa.

Stul powieki, wargi i słuchaj.

Skarb ukryty jest w tym najmniejszym,

najgłupszym.

Tylko w ciszy

Skarb wyrośnie przy drodze,

a stulone wargi zmocz

w misie mądrości. Jedno słowo

szepnij.

Zamilknij.

Śmierć

Śmierci pragnę!
Śmierć chcę spotkać i poznać, dotknąć.

Chcę spędzić noc z tą kurwą sprzedajną,
By wykorzystać jej zaufanie;
By poznać sekret.

Później niech spuchnie jej twarz

Od dotyku moich pięści.

Na noc z nią zdejmę maskę dżentelmena,

Zdejmę swoją maskę z imieniem,

Pozbędę się wszystkiego co moje -

Chcę czysty pozostać.

A potem po nocy upojnej

Z sekretem świata w kieszeni

Ukryję się gdzieś na pustyni,

Ukryję się... przed własnym cieniem.

Świat znów się nie dowie

Jak to jest spojrzeć w błękitne oczy śmiertelnej kochanki,

Jak smak ust jej rozkoszny jest,

Jaka z niej dziwka, że z każdym co przyjdzie!

Jaka z niej suka bezwzględna, zimna i podła,

Jak niszczy człowieka...

Przyjaciółka szatana.

Bezsilność

Codziennie przyglądam się odbiciu

Codziennie przyglądam się twarzy zmęczonej

Pod palcami wyczuwam bezsilność i monotonię

Zmęczenie słowami myślami nadzieją

Matowe źrenice

Nie krzyczą jak dawniej

Usnął błysk dawny

Płoną domy z zapałek

Na których miał stanąć pałac prawdziwy

Choćby chatka drewniana

Lepianka

Ogień już spokojnie wygasa

Twarz bez wyrazu krzyczy

Krzyczy bo wie że codzienność kpi z człowieka

A czas uwielbia pastwić się nad bezbronną nadzieją

Robi to bardzo powoli dokładnie

Delektuje się naiwną wiarą w lepsze jutro

Karmi się kpieniem z marzeń o szczęściu

Są drogi z których się nie da zboczyć

Są filary których nie można przesunąć

Buduje się według planu architekta

Szpik drzewa zawsze pozostanie szpikiem drzewa

Marchew na zawsze pozostanie warzywem

Każdy kwiat najpierw wspaniale otwiera się budzi

Jednak nawet najpiękniejszy bezlitośnie obumrze

Apel do "ludzi"

Złość we mnie kipi i eksploduje

Mój stan erupcji wulkanu dorównuje

Rwę z głowy włosy twarz zmarszczek dostaje

Oszukany zostałem przez chciwych ludzi zgraję

Myślałem jak większość że świat jest dobry

Że prezydent czy premier to człowiek dobry

Tymczasem ośmieszyć się pozwoliłem

Przez co do świata zaufanie straciłem

Wspaniały Stwórco tej pięknej ziemi

Donoszę pokornie że ludzie zgłupieli

Obserwuję ich bacznie od czasu pewnego

Widzę że pieniądze zrobiły z nimi coś niedobrego

Więc proszę pokornie: rzuć piorunami

Spuść z nieba listy z upomnieniami

Krzyknij tupnij lub wbij im do głowy

Ten świat zgnił przecież dopiero do połowy

Gdy trzeba będzie wykrzyczę z dachu

Prezesie! Farmaceuto! Człowieku!... Brachu!

Człowieczeństwo przegrało walkę z próżną potrzebą

Nawróćcie się póki otwarte jest jeszcze niebo

Cofnijmy się w czasie o lat może tysiąc

Zróbmy to teraz a nie za miesiąc

Mówmy znów strawa dziewka czy nawet gospodzin

Ale niech człowiek człowiekiem będzie nazywać się godzien