Bezsilność

Codziennie przyglądam się odbiciu

Codziennie przyglądam się twarzy zmęczonej

Pod palcami wyczuwam bezsilność i monotonię

Zmęczenie słowami myślami nadzieją

Matowe źrenice

Nie krzyczą jak dawniej

Usnął błysk dawny

Płoną domy z zapałek

Na których miał stanąć pałac prawdziwy

Choćby chatka drewniana

Lepianka

Ogień już spokojnie wygasa

Twarz bez wyrazu krzyczy

Krzyczy bo wie że codzienność kpi z człowieka

A czas uwielbia pastwić się nad bezbronną nadzieją

Robi to bardzo powoli dokładnie

Delektuje się naiwną wiarą w lepsze jutro

Karmi się kpieniem z marzeń o szczęściu

Są drogi z których się nie da zboczyć

Są filary których nie można przesunąć

Buduje się według planu architekta

Szpik drzewa zawsze pozostanie szpikiem drzewa

Marchew na zawsze pozostanie warzywem

Każdy kwiat najpierw wspaniale otwiera się budzi

Jednak nawet najpiękniejszy bezlitośnie obumrze