Trofeum

Klękam w oparach pustki.

Lękam się jutra wiosny.

Wisi na ścianie trofeum:

serce wypchane banknotami.

Na wpół kolorowy sen, na wpół kolorowy poranek.

Barwy tęczy nie wznoszą wież codzienności.

Barwy piekła to czynią.

Pająk posłusznie łata pajęczyną moją lewą pierś.

Nie whisky wyznacza trasę poety, 

nie cudzołożnice, nie diabeł czy nawet Bóg!

Nie serce dyktuje słowa - jego przecież brak.

Na nagrobku miał mi napisać!:

Jam człowiek, pieniądz, seks.

Jam bezduszna machina poezji,

co życie swe od poczęcia przeznaczyła

na stratę...

Modlitwą stało się słowo rzucone w wiatr wraz ze śliną.

Z obrzydzeniem powiedziana nowenna.

Splunąłem na karty brewiarza, zamknąłem go i wyrzuciłem.

Na co mi Bóg!?

Mam wspaniałe trofeum.

Namiętność

Dotknij tajemnicy swojej prawdy

Palcem po ustach czerwonych jej przejedź

Pocałuj namiętnie w milczeniu

W oczy patrz 

W porannej rosie każ jej się kąpać

Rozkaż jej boso chodzić przez świat

Podaj jej figi do jedzenia

I w oczy patrz

Zrób z pięknej prawdy poezję

Stwórz dzieło

Niech namiętność cieknie po brodzie

A serce krwawi z zazdrości

Słowicza mowo Polaków

Narodu od wieków przeklętego

Nie pozwalasz wyrazić słowami

Jak prawdy zdobyć serce

Klnę więc ten świat połowiczny

Z trucizną do szpiku kości wstrzykniętą

Rzucam się w ramiona namiętnej kochanki

Co prawdę chętna mi zdradzić

I umrę w tańcu tej namiętności

Znając prawdę każdy chce się zatracić

Spotkanie

W mango-mandarynkowym spojrzeniu

Wszystko mi opowiedziałaś.

Opowiedziałaś mi prawdę życia;

Miłości.

Stałaś tak niewinnie opierając się

O filar z marmuru.

Na skrzyżowanych stopach miałaś białe balerinki.

W Twoim konterfekcie była poezja.

Zresztą jest ona do dziś.

Ułożyłaś w ów dzień dłoń wierzchem do góry,

Dmuchnęłaś, a pył magiczny omiótł mnie na

Zawsze.

Przed oczami miałem Ciebie

Przez czas bardzo długi,

Twoją twarz rozkoszną, usta piękne,

Oczy wesołe, brązowe, wyjątkowe.

Śnieżno białą Twą sukienkę.

Czy jesteś aniołem?

Zapytałem, pamiętam! Wargami ruszyłem

Bezgłośnie. A Ty po prostu

Patrzyłaś na mnie wdzięcznie.

Pachniało tulipanami, kakaem prawdziwym,

Muzyką Beethoven'a, winem, ciastem babcinym,

Plażą, słońcem, 

Szczęściem.

Wszyscy w sali tańczyli.

Tylko my wpatrzeni w siebie...

Nagle!

Tak nagle, niespodziewanie uśmiechnęłaś się.

Kupidyni wyszli ze wszystkich

Zakamarków i zaczęli grać na trąbkach,

saksofonach, fletach, waltorniach i innych dmuchańcach.

A my dalej. Dalej na siebie patrzymy.

Ty uśmiech masz na twarzy... wspaniały,

Ja patrzę - choć mi głupio - bo Ty piękna...

Co pomyślisz o mnie...?

Mrugnęłaś do mnie

Zalotnie! Zburzyło to trochę

Kompozycję tej chwili, ale wiedziałem.

Wiedziałem!

Obdarzyłaś mnie jeszcze raz, lecz tak

Bardziej stanowczo, na pożegnanie.

Obdarzyłaś mnie swym mango-mandarynkowym spojrzeniem.

Odwróciłaś się i z gracją tancerki

Odeszłaś...

Stałem jeszcze chwilę na tym przystanku,

Patrząc z tęsknotą jak odchodzisz...

Szlachetnie Urodzona dziewczyno.