Spotkanie

W mango-mandarynkowym spojrzeniu

Wszystko mi opowiedziałaś.

Opowiedziałaś mi prawdę życia;

Miłości.

Stałaś tak niewinnie opierając się

O filar z marmuru.

Na skrzyżowanych stopach miałaś białe balerinki.

W Twoim konterfekcie była poezja.

Zresztą jest ona do dziś.

Ułożyłaś w ów dzień dłoń wierzchem do góry,

Dmuchnęłaś, a pył magiczny omiótł mnie na

Zawsze.

Przed oczami miałem Ciebie

Przez czas bardzo długi,

Twoją twarz rozkoszną, usta piękne,

Oczy wesołe, brązowe, wyjątkowe.

Śnieżno białą Twą sukienkę.

Czy jesteś aniołem?

Zapytałem, pamiętam! Wargami ruszyłem

Bezgłośnie. A Ty po prostu

Patrzyłaś na mnie wdzięcznie.

Pachniało tulipanami, kakaem prawdziwym,

Muzyką Beethoven'a, winem, ciastem babcinym,

Plażą, słońcem, 

Szczęściem.

Wszyscy w sali tańczyli.

Tylko my wpatrzeni w siebie...

Nagle!

Tak nagle, niespodziewanie uśmiechnęłaś się.

Kupidyni wyszli ze wszystkich

Zakamarków i zaczęli grać na trąbkach,

saksofonach, fletach, waltorniach i innych dmuchańcach.

A my dalej. Dalej na siebie patrzymy.

Ty uśmiech masz na twarzy... wspaniały,

Ja patrzę - choć mi głupio - bo Ty piękna...

Co pomyślisz o mnie...?

Mrugnęłaś do mnie

Zalotnie! Zburzyło to trochę

Kompozycję tej chwili, ale wiedziałem.

Wiedziałem!

Obdarzyłaś mnie jeszcze raz, lecz tak

Bardziej stanowczo, na pożegnanie.

Obdarzyłaś mnie swym mango-mandarynkowym spojrzeniem.

Odwróciłaś się i z gracją tancerki

Odeszłaś...

Stałem jeszcze chwilę na tym przystanku,

Patrząc z tęsknotą jak odchodzisz...

Szlachetnie Urodzona dziewczyno.